সঞ্জীৱ বৰুৱা

খ্ৰুপতাঙ বয় মৗ চাও কাও ঐ,  বয় তাঙ চূ চাও খাও ফা ছাঙ ফী তাঙ লাই,  পুলিন, পুমন,  পুনাই, জনাই দাম বয় চূ খাও,  বয় তাঙ চূ চাও চাও ফা চাম তাঞ ৰা প তাঙ লাই,  বয় তাঙ ছাম ম ম্যুঙ বাই জিন কন ৷                             তাঈ আহোমৰ নিজ জাতিৰ আদি পূৰ্ব পুৰুষ ছাই-ৰে -ফা,  ছাং দাম্,  ঙি ৰিং খাম,  লেংদন প্ৰমুখ্যে দেৱত্বপ্ৰাপ্ত ঘাই পূৰ্বপুৰুষ ( ফী)  , সকলো জ্ঞাতি মৃতক ( দাম তাং মুৎ,  ) , উপকাৰ দাতা প্ৰাকৃতিক শক্তিৰ ফী সকল সামূহিক ভাৱে জাতীয় পৰম্পৰাগত ভাৱে মে ( তৰ্পণ)  কৰা ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানটোকে মে দাম মে ফী বুলি কোৱা হয় ৷ মে দাম মে ফী হ'ল এবিধ বান ফী আৰু এই ৰি তাং ভাগ তাঈ আহোমসকলে পালন কৰাৰ কাৰণ হ'ল —১৷ আমাৰ পু থাও লুং লেং দনৰ লগত জড়িত প্ৰত্যেকজন আহোমৰ বংশলতাডাল আওতাই ৰাখিব পাৰি ৷ ২৷ তাঈ আহোম জাতিটোক নিজস্ব অস্তিত্ব তথা বু ৰন জী সোঁৱৰাই দি জাতিটোক নমৰাকৈ সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিব পৰা যায় ৷ ৩৷ কৃষিজীৱি আহোমৰ কৃষিত বিঘিনি নহয় ৪৷ নিজৰ দেশখন সুৰক্ষিত কৰিব পৰা যায় ৫৷ নিজকে নিজক জাতিটোৰ এজ...

" কোনোৱে দূৰতে চায়,  কোনোৱেবা চুই যায় চেনেহ কণিকা বুলি কৰোঁ তাকে ভুল;  সপোন আতৰি গ'লে দিঠকে জনায় দিয়ে বাটৰ কাষৰ মই বননিৰ ফুল ৷ " এনে হোৱাৰ কথা কেতিয়াও নাছিল — সঞ্জীৱ বৰুৱা , শিৱসাগৰ এনে হোৱাৰ কথা কেতিয়াও নাছিল যি বাটত শেৱালি ফুলাৰ কথা আছিল যি বাটত মানুহ,  মানুহ হোৱাৰ কথা আছিল যি বাটত জোনাকত কবিতাৰ বৰষুণ বৈ অহাৰ কথা আছিল ; সেই বাটত এতিয়া আঁউসীৰ জোনাক নামে সেই বাটত এতিয়া মানুহ অঘৰী হয় সেই বাটত এতিয়া বাৰিষাত নিয়ৰ সৰে ৷ এনে হোৱাৰ কথা কেতিয়াও নাছিল যি বাটত সপোনে সপোন দেখাৰ কথা আছিল যি বাটত সপোনে সপোনৰ হাত ধৰাৰ কথা আছিল যি বাটত সেউজীয়াৰ পৰা সেউজীয়া হোৱা কথা আছিল ;  সেই বাটত এতিয়া শীতৰ ৰ'দালিত ধুমুহা নামে সেই বাটত এতিয়া হাজাৰ জোৱাৰৰ বৃষ্টি খহে সেই বাটত এতিয়া হৃদয়ৰ পৰা হৃদয়লৈ ৰক্তৰ সোঁত বলে ৷ এনে হোৱাৰ কথা কেতিয়াও নাছিল য'ত অপেক্ষাৰ অন্ততো অপেক্ষাৰ অন্ত নাছিল য'ত মৃত্যুকো অতিক্ৰম কৰাৰ কথা আছিল য'ত সমুদ্ৰৰ সিপাৰেও সমুদ্ৰ আছিল ; সেই বাটত এতিয়া জীৱনে জীৱনক উপহাস কৰাৰ কিৰিলি সেই বাটত এতিয়া মৃত্যুৱে মৃত্যুক আমন্ত্ৰণ দিয়াৰ বাতৰি ৷ ক...